شعر لطف حق از پروین اعتصامی/عکسهای پروین اعتصامی/شعر پروین

لطف حق

مادر موسی ،چو موسی را به نیل/درفکند،از گفته ی رب جلیل

خود ز ساحل کرد با حسرت نگاه/گفت کای فرزند خورد بیگناه

گر فراموشت کندلطف خدای/چون رهی زین کشتی بی ناخدای

گر نیارد ایزد پاکت به یاد  /  آب ، خاکت را دهد ناگه به باد

وحی آمدکاین چه فکر باطل است/رهرو ما اینک اندر منزل است

پرده شک،را برانداز از میان /  تا ببینی سود کردی یا زیان

ما گرفتیم آنچه را انداختی / دست حق را دیدی و نشناختی

در تو،تنها عشق و مهر مادریست/شیوه ما،عدل وبنده پروریست

نیست بازی کارحق،خود را مباز/آنچه بردیم ازتو،بازآریم باز

سطح آب از گاهوارش خوشتر است/دایه اش سیلاب و موجش مادرست

رودها از خود نه طغیان میکنند/آنچه میگوییم ما،آن میکنند

ما به دریا حکم توفان میدهیم/ما به سیل و موج فرمان میدهیم

نسبت نسیان بذات حق مده /بار کفر است این،به دوش خود منه

به که برگردی،به ما بسپاریش/کی تو ازما دوست تر میداریش

نقش هستی،نقشی از ایمان ماست/خاک و باد و آب،سرگردان ماست

قطره ای کز جویباری میرود  /    از پی انجام کاری میرود

ما بسی گمگشته باز آورده ایم/  ما،بسی بیتوشه را پرورده ایم

میهمان ماست هرکس بینواست/آشنا با ماست چون بی آشناست

ما بخوانیم ار چه مارا رد کنند/عیب پوشی ها کنیم،ار بد کنند

سوزن ما دوخت،هرجا هرچه دوخت/زاتش ما سوخت،هرشمعی که سوخت

کشتیی زاسیب موجی هولناک/رفت وقتی سوی غرقاب هلاک

تند بادی،کرد سیرش را تباه   /   روزگار اهل کشتی شد سیاه

طاقتی در لنگر و سکان نماند/قوتی در دست کشتیبان نماند

ناخدایان را کیاست اندکی است  /  ناخدای کشتی امکان یکی است

بندها را تار و پود،از هم گسیخت/  موج،ازهرجا که راهی یافت ریخت

هرچه بود از مال و مردم،آب برد/زان گروه رفته،طفلی ماند خرد

طفل مسکین چون کبوتر پرگرفت/بحر را چون دامن مادر گرفت

موجش اول وهله چون طومار کرد/  تند باد اندیشه پیکار کرد

بحر را گفتم دگر توفان مکن/  این بنای شوق را ویران مکن

در میان مستمندان فرق نیست/این غریق خورد بهر غرق نیست

صخره را گفتم مکن با او ستیز/قطره را گفتم بدان جانب مریز

امر دادم باد را کان شیرخوار/  گیرد از دریا گذارد در کنار

سنگ را گفتم به زیرش نرم شو/  برف را گفتم که آب گرم شو

صبح را گفتم به رویش خنده کن / نور را گفتم دلش را زنده کن

لاله را گفتم که نزدیکش بروی/ژاله را گفتم که رخسارش بشوی

خار را گفتم که خلخالش مکن /  مار را گفتم که تفلک را مزن

رنج را گفتم که صبرش اندک است/اشک را گفتم مکاهش،کودک است

گرگ را گفتم تن خردش مدر/  دزد را گفتم گلوبندش مبر

بخت را گفتم جهانداریش ده/هوش را گفتم که هشیاریش ده

تیرگیها را نمودم روشنی/ترسهارا جمله کردم ایمنی

ایمنی دیدند و نا ایمن شدند/دوستی کردم،مرا دشمن شدند

کارها کردند،اما پست و زشت/ساختند آئینه ها اما زخشت

تا که خود بشناختند از راه چاه/چاه ها کندند مردم را به راه

روشنی ها خواستند اما زدود/قصرها افراشتند اما به رود

قصه ها گفتند بی اصل و اساس/دزد ها بگماشتند از بهر پاس

جامها لبریز کردند از فساد/رشته ها رشتند در دوک عناد

درسها خواندند،اما درس عار/اسبها راندند اما بی فسار

دیو ها کردند دربان و وکیل/درچه محضر،محضر حی جلیل

سجده ها کردند بر هر سنگ و خاک/در چه معبد،معبد یزدان پاک

رهنمون گشتند در تیه ضلال/توشه ها بردند از وزر و وبال

از تنور خودپسندی شد بلند/شعله کردارهای ناپسند

وا رهاندیم آن غریق بی نوا/تا رهید از مرگ،شد صید هوا

آخر،آن نور تجلی دود شد /  آن یتیم بیگنه نمرود شد

رزمجویی کرد با چون من کسی/خواست یاری از عقاب و کرکسی

کردمش با مهربانیها بزرگ/شد بزرگ و تیره دل تر شد زگرگ

برق عجب،آتش بسی افروخته/وز شراری خانمان ها سوخته